/me คว้าปังตอ
+18
bluewind
Pichiker_Olives
ShadowSneak
P_waninoko
bulbabenz
Rubysmart
mindlody
ASpore
Maverick
Ashejii
MaNETsu
Satoshi
Friday
Skygge
ไอ้ทุยจงเจริญ!!!
Deus ex Machina
Warrock
LuKung
22 posters
กระทู้ "อสาระ" : เรื่องเสื่อม ฮา ไร้สาระ มาโพสต์ไว้ที่นี่นะก๊ะ
Akabane- Soldier
- Title : ภรรยาของโคยะ
จำนวนข้อความ : 76
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 5
ที่อยู่ : หมู่บ้านมินาซาโตะ
Gender :
ได้เวลาเข้าโหมดหึงโหดแล้วสิ~
/me คว้าปังตอ
/me คว้าปังตอ
Warrock- Moderators
- Title : Ryuusei no Rockman
จำนวนข้อความ : 37
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : Meteor G
Gender :
เดี๋ยวเดะ.... ที่ผมบอกฝันเห็นนะ แค่เห็นผ่านๆ นะ ไม่ได้ทำอะไรมิดีมิงามนะ ( ´_ゝ`).....
Rougetsu- Rookie
- Title : โง่
จำนวนข้อความ : 21
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : เงามืดข้างหลังเจ้า
Gender :
/มองออร่าหึงโหดในอากาศ
Akabane- Soldier
- Title : ภรรยาของโคยะ
จำนวนข้อความ : 76
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 5
ที่อยู่ : หมู่บ้านมินาซาโตะ
Gender :
ออกแพทช์แก้อะไรเล็กน้อย
ว่าแต่ชื่อเมืองกับหมู่บ้าน…
เมืองคาเซนาริ กับหมู่บ้านมินาซาโตะหรอกเรอะ…
/me Failed…………
ว่าแต่ชื่อเมืองกับหมู่บ้าน…
เมืองคาเซนาริ กับหมู่บ้านมินาซาโตะหรอกเรอะ…
/me Failed…………
ไอ้ทุยจงเจริญ!!!- Rookie
- Title : ตัวตนของตัวเองกำลังจะเลือนลาง.....
จำนวนข้อความ : 26
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : กองฟางกับโทระ!!!
Gender :
พ....พ...พว....ก.......ฟอนต์......ญี่...........ปุ่น..................
ห....หายๆ.............ไป...........จาก.....โล......ก.........นี้.....ซะ..........
ห....หายๆ.............ไป...........จาก.....โล......ก.........นี้.....ซะ..........
Akabane- Soldier
- Title : ภรรยาของโคยะ
จำนวนข้อความ : 76
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 5
ที่อยู่ : หมู่บ้านมินาซาโตะ
Gender :
え? どうしたの??ไอ้ทุยจงเจริญ!!! พิมพ์ว่า:พ....พ...พว....ก.......ฟอนต์......ญี่...........ปุ่น..................
ห....หายๆ.............ไป...........จาก.....โล......ก.........นี้.....ซะ..........
何かあったのか?具合悪いの?顔色が悪いんだけど…それに声も変なんだし
なあ どうした?
あ、まさか… 虎彦と喧嘩とか何とかしちゃった?
Rougetsu- Rookie
- Title : โง่
จำนวนข้อความ : 21
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : เงามืดข้างหลังเจ้า
Gender :
Minniemon- Rookie
- Title : Pink blizzard
จำนวนข้อความ : 42
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : ในแคมป์กิลด์
Gender :
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ......
Akabane- Soldier
- Title : ภรรยาของโคยะ
จำนวนข้อความ : 76
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 5
ที่อยู่ : หมู่บ้านมินาซาโตะ
Gender :
ช่างสรรหาวิธีจริงจริ๊ง -___-"
Edit : วันที่30เสร็จแล้ว
บ่อน้ำตาแตกไป3รอบ
ทั้งเศร้า เจ็บปวด ซึ้ง อบอุ่น ปนกันไปหมด...
คุณภาพเกินของฟรีจริงๆ.........
Edit : วันที่30เสร็จแล้ว
บ่อน้ำตาแตกไป3รอบ
ทั้งเศร้า เจ็บปวด ซึ้ง อบอุ่น ปนกันไปหมด...
คุณภาพเกินของฟรีจริงๆ.........
Akabane- Soldier
- Title : ภรรยาของโคยะ
จำนวนข้อความ : 76
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 5
ที่อยู่ : หมู่บ้านมินาซาโตะ
Gender :
30/8
ขออภัยที่แปลออกมาได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะหัวไม่ค่อยแล่น
แล้วตอนแปลก็... มองจอลำบากเหลือเกิน น้ำตาบังหมด orz
เหลือ31อีกวันเดียว...
- Spoiler:
- "เฮ้อ..."
ผมถอนหายใจออกมา
ณ ตอนนี้ วันที่30สิงหาคม บ่ายโมง18นาที
4ชั่วโมงแล้ว หลังจากที่ผมออกจากบ้านของโคยะ ที่บอกว่าต้องกลับไปทำงานพิเศษตั้งแต่วันนี้
กลับมาที่บ้านตายาย
ข้าวกลางวันผมก็ทานไปแล้ว
ไม่มีอะไรให้ทำเลย แล้วก็ไม่รู้จะทำอะไรดีด้วย
เวลาว่างเหลือเฟือเลยจริงๆ
ตั้งแต่มาที่นี่ ผมก็ได้อยู่กับโคยะเป็นเวลากว่าอาทิตย์
มีทั้งเรื่องสนุกสนาน ทั้งเรื่องที่น่าเศร้าอยู่บ้าง
แต่ก็ได้ใช้เวลาอยู่ข้างๆเขาตลอด
คงเพราะยังงั้น พออยู่คนเดียวแล้ว ก็เลยไม่มีอะไรให้ทำเลย
การบ้านเอง ตลอดเดือนนี้ พอมีเวลาว่างก็นั่งทำทีละนิดๆ
จนตอนนี้ก็เสร็จไปเกือบหมดแล้ว
ใช่แล้ว 1เดือนมานี้...
"เฮ้อ..."
ผมถอนหายใจอีกครั้ง
1เดือน
พอคิดแบบนั้น ก็เหมือนมีความรู้สึกหม่นหมองบางอย่าง
ที่เหมือนผ่านมานานแสนนานแล้ว วนเวียนไปมาอยู่ในใจ
พรุ่งนี้ คือวันสุดท้ายของเดือนสิงหาคม
แล้วผมก็ต้องกลับไปอยู่ที่บ้านในตัวเมือง
ด้วยรถเมล์เที่ยวเช้าตรู่
เหมือนเวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว
ผมไม่ทันได้รู้สึกตัวเลย
แต่ไหนแต่ไร ที่จะกลับบ้านเกิดมานี่ ก็แค่ระหว่างหยุดหน้าร้อนช่วงเดือนสิงหาคมเท่านั้น
แล้วตอนนี้ เวลานั้นก็ใกล้มาถึงแล้ว
ความรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก ทำเอาผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย
โคยะก็ชวนมาว่า ถ้างานพิเศษเสร็จแล้ว จะพาไปข้างนอกด้วยกัน
บางทีแล้ว จะนอนเอื่อยเฉื่อยรอไปจนถึงตอนนั้นก็อาจจะไม่เลวก็ได้
...แต่ก็บอกว่า กว่าจะมารับได้ก็ตะวันตกดินโน่นแหละ
"เป็นซะแบบนั้น ก็น่าเสียดายอยู่แฮะ..."
ช่วยไม่ได้ ออกไปเดินเล่นหน่อยละกัน
พอคิดได้แบบนั้น ผมก็ขยับร่างกายอันเซื่องๆซึมๆ
สวมรองเท้าแตะ แล้วก็เดินโซซัดโซเซออกไปข้างนอก
------
หมู่บ้านมินาซาโตะในวันนี้ ก็ยังคงอากาศแจ่มใส
ดวงตะวันที่ลอยอยู่บนฟ้าสีครามส่องแสงเจิดจ้า
"...เอาล่ะ"
การฆ่าเวลาอย่างไม่มีจุดหมายใดๆ
ยังไงก็ลองไปเดินรอบๆหมู่บ้านหน่อยก็แล้วกัน
ผมจึงหรี่ตาลงเล็กน้อยเพราะแดดจ้า แล้วก็ตัดสินใจเช่นนั้น
จากนั้นผมก็ก้าวเดินออกไป ท่ามกลางอากาศอันร้อนอบอ้าว
------
โคยะ "โทษทีนะ ที่มาได้เอาป่านนี้"
กว่าโคยะจะมารับผม
ตะวันก็ตกดินไปเรียบร้อยแล้ว
พอเสียงออดดังแว่วเข้าหู
ผมก็รีบวิ่งไปที่หน้าบ้านแทบจะทันที
โคยะดูท่าทางจะรีบมา เนื่องจากเลยเวลาที่นัดไว้ไปนิดหน่อยแล้ว
เพราะผมเห็นชัดเลยว่าหอบอยู่หน่อยๆ
ก็ดูน่ารักไปอีกแบบแฮะ
"ไม่เป็นไรหรอกๆ
พอดีผมเองก็ออกไปข้างนอกมาเมื่อกี้เอง"
โคยะ "หืม งั้นเหรอ
งั้น ไปดูดาวด้วยกันหน่อยมั้ย?
เวลานี้กำลังดีเลย"
"ดาว?"
โคยะ "อะไรเล่า ลืมแล้วรึไง?
ก่อนหน้านี้ก็บอกไปแล้วนี่ ว่าวันนี้มีฝนดาวตกชุดใหญ่เลยน่ะ"
โคยะ "อีกอย่าง ในข่าววันนี้เค้าก็มีบอกด้วยไม่ใช่เหรอ?"
"จะว่าไปแล้วก็..."
ผมพูดไป พลางนึกเรื่องนั้นนี้ให้ออก
ตอนไหนกันนะ จำได้ว่าก็ได้ยินเรื่องนั้นอยู่นี่นา
รู้สึกเหมือนจะเคยได้ยินเสียงข่าวในทีวีพูดถึงเรื่องนั้นดังมาจากห้องนั่งเล่นด้วยสิ
งั้นเหรอ วันนี้นี่เอง
คืนสุดท้ายที่จะอยู่ในหมู่บ้านมินาซาโตะ จะมีฝนดาวตกให้ดู
*ตรงนี้แปลไม่ออก - -"*
"จะไปดูกันที่ไหนเหรอ?
ยังไงๆ ที่มืดๆหน่อยก็เห็นชัดกว่าเนอะ?"
โคยะ "นั่นสินะ
แต่ที่ๆจะไปดูกันก็คิดเอาไว้แล้วล่ะ"
"เอ๊ะ ที่ไหนเหรอ?"
โคยะ "รอดูไปจนกว่าจะถึงก็แล้วกันนะ
เอ้า ไปกันเหอะ"
------
ผมออกเดินตามหลังโคยะ ไปตามถนนยามค่ำคืน
คนอื่นๆเองก็คงเฝ้ารอดูฝนดาวตกวันนี้เหมือนกัน
ที่หน้าบ้านตามข้างทางที่เดินผ่าน
มีคนแหงนดูท้องฟ้าอยู่มากมายเลยทีเดียว
พอผมลองแหงนไปมองดูบ้าง
ก็เห็นดาวพุ่งผ่านท้องฟ้า โดยทิ้งช่วงห่างกันพอสมควร
เหลือแสงเป็นทางเส้นเล็กๆแล้วก็หายไป
พอเดินผ่านทัศนียภาพนั้นต่อไปเล็กน้อย ก็ถึงที่หมาย
สถานที่ที่โคยะเลือกที่จะมาดูดาว ก็คือที่นั่นนั่นเอง
------
"...ที่นี่เหรอ?"
โคยะ "อือ ก็ที่นี่ไง"
ที่ริมแม่น้ำเหมือนเคยนั่นเอง
สำหรับผมกับโคยะ มันก็คงเป็นสถานที่พิเศษอยู่นิดหน่อย ล่ะมั้ง
โคยะค่อยๆเดินต่อไปจนถึงริมน้ำ
แล้วก็หย่อนก้นนั่งลง
จากนั้นก็แหงนมองท้องฟ้า
ผมก็ไปนั่งลงข้างๆ เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนบ้างเช่นกัน
ช่วงห่างของดาวตกแต่ละดวง ก็ค่อยๆสั้นลงเรื่อยๆ
"ซักกี่โมงเหรอ ช่วงที่เห็นชัดที่สุดน่ะ?"
โคยะ "ก็ซัก3ทุ่มได้
ตอนนี้ก็... 2ทุ่ม40
สงสัยจะออกมากันเร็วไปหน่อยมั้ง"
แล้วบทสนทนาก็หยุดลงแทบจะทันที
คงเพราะต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกตัวแล้ว
ถึงได้พูดอะไรไม่ค่อยออก
แม้โคยะจะกลั้นหายใจ ลังเลอยู่นานหลายต่อหลายครั้ง
แต่ในที่สุดก็พูดออกมา
โคยะ "...พรุ่งนี้ ก็จะกลับไปแล้วสินะ"
"อือ..."
ผมตอบกลับ ด้วยเสียงที่เบาจนเหมือนกับจะเลือนหายไป
โคยะ "ที่นี่น่ะ...ชั้นรู้สึกเหมือนกับว่า
หลายต่อหลายเรื่องของชั้นกับริวตะ ได้เริ่มต้นขึ้นที่นี่"
โคยะ "เพราะงั้น ชั้นก็เลยคิดว่า อยากจะใช้เวลาด้วยกันอยู่ที่นี่วันนี้"
คงหมายความว่า เพราะว่าวันนี้เป็นวันสุดท้าย
ก็เลยอยากจะมาในสถานที่ที่เป็นจุดเริ่มต้น เพื่อหันกลับไปมองอะไรๆหลายๆอย่างจนถึงตอนนี้
ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
โคยะ "วันนี้ก็ โทษทีนะ
ถ้าทำได้ ชั้นก็อยากจะอยู่ด้วยกันทั้งวันอยู่หรอก..."
"ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ต้องทำงานพิเศษนี่
ถ้าผมไปรบกวนบ่อยๆ เจ้าของร้านเค้าก็เดือดร้อนเอาด้วย
อีกอย่างผมก็ต้องเตรียมตัวด้วยเหมือนกัน"
งั้นเหรอ โคยะพึมพำเช่นนั้นออกมาสั้นๆ แล้วก็พูดต่อ
โคยะ "แล้ว ที่เมื่อกี้ว่าออกไปข้างนอกมา
ไปไหนมาเหรอ?"
"อืม... ก็ในหมู่บ้านแหละ หลายๆที่เลย
...หลังจากวันนี้ก็ต้องกลับไปแล้ว
ก็เลยอยากจะไปเดินดูรอบๆ แล้วก็เดินยาวเลย"
"ทั้งโรงเรียน สวนสาธารณะ ศาลเจ้า
พอวันนี้ลองไปดู ก็เหมือนจะนึกเรื่องที่ลืมไปแล้วจนถึงเดี๋ยวนี้ออกได้
รู้สึกคิดถึงจริงๆนะ"
"นึกหลายต่อหลายเรื่องออก
จนไม่มีอะไรให้รื้อฟื้นแล้วเลยล่ะ..."
แม้จะแค่พูดเท่านั้น แต่ก็รู้สึกเหมือนกับว่า
ภาพวันวานในหน้าร้อนที่ห่างออกไปไกลแสนไกล มันกลับมาแผ่กว้างอยู่ตรงหน้า
แสงแดดยามเย็นที่สาดส่องทั่วสนามโรงเรียน
ชิงช้าที่แกว่งไปมาอยู่เสมอจนกระทั่งตกดึก
ศาลเจ้าที่ดูๆแล้วก็เกิดรู้สึกกลัวขึ้นมา
ความทรงจำเหล่านั้น ล่องลอยออกมาแล้วหายไป ราวกับฟองสบู่
มันช่างน่าคิดถึงเหลือเกิน แต่ในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกเปล่าเปลี่ยว
แต่ถึงยังงั้น ผมก็จะเก็บมันเอาไว้ในหัวใจ
"แล้วก็ นึกหลายๆเรื่องในหน้าร้อนคราวนี้ออกด้วยนะ
คิดว่าคง...ไม่สิ ยังไงก็ไม่มีวันลืมแน่นอน"
ผมพูดเช่นนั้นออกไป แล้วก็แสร้งยิ้มออกมาเล็กน้อย
แต่ก็รู้สึกอึดอัดใจอยู่เหมือนกัน ว่ายิ้มออกมาได้จริงๆหรือเปล่า
โคยะ "...อย่าทำหน้าเศร้าแล้วยิ้มออกมาแบบนั้นได้มั้ย
ชั้นเองก็จะพลอยเศร้าตามไปด้วยเอานะ"
"............"
ไม่ไหวจริงๆ อย่างที่ห่วงไว้เลย
ถ้าแสร้งยิ้มได้เก่งกว่านี้
ก็คงไม่คิดแบบนั้น
"ก็มัน พอคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วมันก็เหงา..."
ผมเลิกเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วพึมพำออกมาราวกับพูดกับตัวเอง
แค่ต้องกลับไปใช้ชีวิตเหมือน1เดือนก่อนหน้าเท่านั้นเอง
ถึงแม้จะเข้าใจแบบนั้นดีอยู่แล้ว แต่1เดือนนี้มันช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน
ถึงจะรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ถึงจะเข้าใจว่ามันเป็นความเอาแต่ใจ
แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมก็ไม่อยากจากไปเลย
โคยะ "ให้ตายเหอะ ไม่ไหวจริงๆเลยนะนายเนี่ย...
ทั้งๆที่ตอนย้ายโรงเรียนไป ยังยิ้มได้ยิ้มดีแท้ๆ
มาตอนนี้แล้วก็อย่าพูดงั้นสิ"
"ก็มัน...!"
ดวงตาของผมร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้ ถ้ามองไปที่ผิวน้ำล่ะก็
มันคงสะท้อนใบหน้าของผมที่เหมือนกับกำลังจะร้องไห้ออกมาอยู่แน่ๆ
โคยะ "ที่รู้สึกเหงาน่ะ ชั้นเองก็เหมือนกัน
ถ้าเป็นไปได้ ชั้นก็ไม่อยากจะจากกันเลย
เพราะงั้น ชั้นก็เข้าใจความรู้สึกของนายดี"
โคยะ "แต่ว่า เพราะเรื่องในครั้งนี้ จากที่ได้คุยกับพ่อ ทำให้ชั้นคิดได้"
โคยะ "ว่า ระหว่างคนสำคัญ อย่างพวกพ้อง หรือครอบครัว
มันก็มีสายสัมพันธ์ที่ไม่มีวันตัดขาดได้อยู่ไม่ใช่เหรอ"
โคยะ "...เอาจริงๆแล้ว ชั้นน่ะไม่เคยคิดมาก่อนเลย
ว่าจะหันมาคุย มาปรับความเข้าใจกับพ่อได้ขนาดนี้"
โคยะ "ตอนนั้นน่ะชั้นยังคิดอยู่เลย
ว่าสุดท้ายแล้วเดี๋ยวก็คงทะเลาะกันอีกจนได้"
โคยะ "ถึงตั้งใจจะไปพูดให้เข้าใจ
แต่ลึกๆแล้วก็คิดว่าคงไม่มีทาง แล้วก็ถอดใจไป"
โคยะ "ชั้นไม่เคยคิดเลยแม้แต่นิดเดียว
ว่าพ่อน่ะ จะเป็นห่วงตัวชั้นมากถึงขนาดนั้น"
โคยะ "ที่ชั้นคิดไว้น่ะ มันผิดทั้งหมดเลย
กลายเป็นได้มาหันหน้าพูดคุยกันจริงๆ แล้วก็เข้าใจกันได้
ทั้งๆที่ไม่ได้เจอหน้ากันเลยตั้งปีกว่า"
โคยะ "ชั้นก็เลยคิดว่า
ที่เป็นแบบนั้นได้ มันคงเพราะความผูกพันของแต่ละคน"
โคยะ "เป็นสิ่งที่เหมือนกับ'โชคชะตา'หรือ'สายสัมพันธ์'ที่ไม่มีวันตัดขาดจากกันได้
ไม่ว่าตัวหรือหัวใจจะอยู่ห่างกันแค่ไหนก็ตาม"
โคยะ "บางทีคงเพราะยังงั้น ถึงกลายมาเป็นแบบนี้ได้"
โคยะ "แล้วก็ ชั้นกับนายเอง ก็ผูกพันกันอยู่เหมือนกัน"
"โคยะ..."
ผมมองเห็นใบหน้าอันผ่าเผยของโคยะอยู่ลางๆ
คำพูดของเขาแต่ละคำก็ลอยแว่วเข้ามาในหู
โคยะ "...เมื่อกี้นี้ ที่ชั้นบอกว่า
ที่เลือกที่นี่ ก็เพราะคิดว่ามันเป็นที่ที่พวกเราได้เริ่มอะไรหลายๆอย่าง"
โคยะ "ชั้นไม่ได้เลือกที่นี่ เพราะคิดว่าวันนี้ทุกอย่างจะจบลงแล้ว
ที่นี่น่ะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็จะมีอะไรบางอย่างเริ่มต้นขึ้น เปลี่ยนแปลงไปเสมอ"
โคยะ "หน้าร้อนนี้ ทั้งชั้น ทั้งนายก็มีอะไรๆเปลี่ยนไปหลายอย่าง
เพราะงั้น ชั้นก็จะเริ่มต้นใหม่จากตรงนี้อีกครั้ง"
โคยะ "แต่ละคน ก็ต้องมุ่งหน้าไป เดินต่อไปตามทางข้างหน้า
แล้วหลังจากนั้น ทางเดินของพวกเราก็จะมาบรรจบกันที่ไหนซักแห่งแน่นอน"
โคยะค่อยๆหันสายตามามองที่ผม
แล้วเราสองคนก็มองตากัน
โคยะ "นี่น่ะ ก่อนหน้านี้ชั้นไปสั่งทำเอาไว้ให้ริวตะ
กำลังคิดๆอยู่เลยว่าจะทันเวลามั้ย แต่สุดท้ายก็ส่งมาทันวันนี้พอดี"
แล้วโคยะก็หยิบอะไรบางอย่างที่ส่องแสงอยู่ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์
พอผมพยายามจ้องด้วยตาที่พร่ามัวไปหมด
ผมก็รู้ว่ามันคืออะไร
โคยะก็ค่อยๆสวมสิ่งนั้นลงที่คอของผม
...มันคือแผ่นป้ายชื่อ แบบเดียวกับที่โคยะมีนั่นเอง
โคยะ "We are forever with......
ถึงแม้จะอยู่ห่างกัน แต่เราก็จะผูกพันกันตลอดไป"
ผมพยักหน้าตอบคำพูดนั้น
แล้วความรู้สึกอันอบอุ่น ก็ห้อมล้อมร่างกายของผม
พอแหงนหน้าขึ้นไป ผมก็มองไม่เห็นโคยะอีกแล้ว
มีเพียงแต่ท้องฟ้ายามค่ำคืนเท่านั้น
แล้วดวงดาวก็เริ่มพุ่งลงมา
แสงสีเงินที่พุ่งผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน
ผมมองมันอยู่เพียงไม่นานนัก แล้วก็ค่อยๆหลับตาลง
ดวงตาของผมเอง ก็มีอะไรบางอย่างค่อยๆไหลออกมาเช่นกัน
ครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า เช่นเดียวกับเหล่าดาวตกนั้น
ขออภัยที่แปลออกมาได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะหัวไม่ค่อยแล่น
แล้วตอนแปลก็... มองจอลำบากเหลือเกิน น้ำตาบังหมด orz
เหลือ31อีกวันเดียว...
Warrock- Moderators
- Title : Ryuusei no Rockman
จำนวนข้อความ : 37
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : Meteor G
Gender :
ยินดีด้วยนะครับที่สอบเสร็จแล้ว แล้วก็แปลดีแล้วละครับ ไม่มีตรงไหนติดขัดหรอก...
....เกลียดเกมนี้ตรงที่ สุดท้ายแล้วทุกรูทมันก็ต้องแยกจากกันนี่แหละ Orz"
....เกลียดเกมนี้ตรงที่ สุดท้ายแล้วทุกรูทมันก็ต้องแยกจากกันนี่แหละ Orz"
Akabane- Soldier
- Title : ภรรยาของโคยะ
จำนวนข้อความ : 76
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 5
ที่อยู่ : หมู่บ้านมินาซาโตะ
Gender :
31/8
คุณภาพ เกินคำว่าของฟรียิ่งนัก T__T
Ps. ทำใจนิดนึง กับทักษะHigh Speed Translating -__-"
ตอนสุดท้ายทีไรปั่นแหลกทุกที
เดี๋ยวซักวันก็กลับมาเจอกันแล้วก็แต่งงานสร้างครอบครัวและอาศัยอยู่ด้วยกันตลอดไปเองนั่นแหละ
- Spoiler:
- ค่ำคืนสิ้นสุดลง และรุ่งอรุณก็มาถึง
วันนี้ ผมต้องจากหมู่บ้านมินาซาโตะไปแล้ว
สัมภาระจัดเก็บไว้แล้วเรียบร้อยแล้วตั้งแต่เมื่อวาน
ไม่มีของอะไรลืมทิ้งไว้แน่นอน
...เอาล่ะ
ผูกเชือกรองเท้าให้แน่น และยกกระเป๋าขึ้นมาแบก
พวกคุณยายที่มายืนส่งผม
ก็ส่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเช่นเคย
จริงๆแล้วคงตั้งใจจะมาส่งถึงป้ายรถเมล์
แต่เมื่อกี้นี้ก็บอกไปแล้ว ว่ามาส่งแค่หน้าบ้านก็พอ
ยาย "ถ้างั้น กลับระวังๆนะจ๊ะ?"
ตา "แล้วก็ มาเที่ยวได้เสมอนะ
แล้วตาจะรอ"
"อื้อ ขอบคุณครับ
แล้วก็ขอโทษนะครับ ที่ช่วงปลายเดือนไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย"
ยาย "ไม่เป็นไร ไม่ได้เจอเพื่อนตั้งนานแล้วนี่นะ
อีกอย่างก็ได้คุยอะไรกันตั้งเยอะ ไม่ต้องคิดมากหรอกจ้ะ"
ตา "ใช่ๆ
วัยอย่างหลานน่ะ ได้ไปเที่ยวไปเล่นแบบนั้นน่ะดีกว่ากันตั้งเยอะ"
พอพูดแบบนั้น ทั้ง3คนก็หัวเราะกัน
และในตอนนั้นเอง อยู่ๆเสียงอินเตอร์โฟนก็ดังขึ้นมา
ยาย "แหม มีแขกมาแต่เช้าเชียว?"
ตา "มีเพื่อนคนไหนมารับรึเปล่าน่ะ?"
พอพูดแบบนั้น ในหัวผมก็นึกออกได้อยู่คนหนึ่ง
คงไม่มีใครอื่นแล้วล่ะ
"ฮะๆ งั้นมั้งครับ
ถ้างั้น ขอบคุณที่อุตส่าห์ดูแลมานะครับ
ผมไปก่อนนะ"
ตา "เอ้อ ฝากทักทายคุณพ่อคุณแม่ด้วยล่ะ"
ผมพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเลื่อนประตูหน้าออกมา
------
โคยะ "โย่ 'รุณสวัสดิ์ ริวตะ"
"อรุณสวัสดิ์โคยะ อุตส่าห์มารับถึงที่เลยเหรอ?"
คนที่อยู่ตรงนั้น ก็แน่นอนไม่ใช่ใครอื่น โคยะนั่นเอง
ถึงกลุ่มเพื่อนๆจะนัดเจอกันที่ป้ายรถเมล์
แต่อุตส่าห์มารับแบบนี้ ก็รู้สึกดีใจแฮะ
โคยะ "อา
ไงๆก็ อยากจะอยู่ด้วยกันให้มากขึ้นอีกซักหน่อยก็ยังดี
...ทำให้รำคาญรึเปล่า?"
"ไม่มีทางซะหรอก
อ่ะ ไปกันเถอะ
คนอื่นๆคงไปรอที่ป้ายรถเมล์แล้วล่ะเนอะ"
โคยะ "นั่นสินะ... อะ เดี๋ยวช่วยแบกของให้ ส่งมาสิ"
"เอะ จริงเหรอ? ขอบใจนะ โคยะ"
แล้วผมก็ออกเดินไปกับโคยะ พร้อมๆกับรู้สึกสบายที่ตัวเบาขึ้น
อากาศสดใสยามเช้า ก็ทำให้รู้สึกสดชื่น
พอรู้ตัวอีกที ก็ยิ้มออกมาเองแล้ว
โคยะ "...ท่าทางแบบนั้น คงสบายใจแล้วสินะ"
"เอ๊ะ?"
โคยะ "เปล๊า แค่คิดว่า ทั้งที่เมื่อวานร้องได้ร้องดีอยู่แท้ๆน่ะ"
"อ่า อื้ม นั่นสินะ...
แต่โคยะก็พูดให้ฟังแล้วนี่นา
ว่าถึงจะอยู่ห่างกัน แต่ก็ยังผูกพันกันอยู่น่ะ"
"พอคิดแบบนั้น พอคิดได้แบบนั้นแล้ว
ก็รู้สึกว่าคงไม่เป็นไรแล้วล่ะ หลายๆอย่างเลย"
"ถึงจะเหงาอยู่บ้าง แต่ก็ ทำใจให้สบายได้แล้วน่ะ"
โคยะ "เหรอ"
โคยะยิ้มเล็กๆตอบคำพูดผมอย่างอ่อนโยน
แล้วผมก็ยิ้มตามบ้างเล็กน้อยเช่นกัน
"อ๊ะ แต่กว่าจะกลับมาได้อีกที ก็หยุดหน้าหนาวโน่นเลย
พอคิดว่าจะไม่ได้เจอกันจนถึงตอนนั้นแล้ว
ยังไงๆมันก็เจ็บใจหน่อยๆแฮะ"
โคยะ "ก็ทั้งคู่นั่นแหละน่า"
"ฮะๆๆ ล้อเล่นน่ะ
ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร"
โคยะ "ให้ตายสิ
...อ่ะ คราวหน้าชั้นจะไปหาเองก็แล้วกัน
จะหยุดหน้าหนาว หรือหยุดยาวไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ"
โคยะ "โชคดีที่ชั้นไม่ต้องไปโรงเรียนเนอะ"
"เอ๊ะ จะมาหาจริงๆเหรอ?"
โคยะ "ข้องรึไง?"
"เปล่าๆๆ ยินดีอย่างยิ่งเลย
...อืม ถ้ายังงั้น
ถึงตอนนั้นก็ต้องเก็บกวาดห้องให้ดีละเนอะ"
"อย่าลืมโทรมาบอกก่อนด้วยล่ะ?"
โคยะ "เอ่อ นี่นาย กะลังแขวะชั้นอยู่ใช่มะ?"
"เปล่าๆๆปล๊าว ไม่ใช่หรอกน่า เน้อ?"
โคยะ "เอ้อ ตอนจะไปชั้นไม่บอกหรอกนะ
จะไปกดออดแบบไม่ให้ทันได้ตั้งตัวเลย"
โคยะ "เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เลย!
ห้องนายน่ะ เดี๋ยวชั้นจะไปเก็บกวาดให้เอง!"
"กรี๊ดดด! อย่าแม้แต่จะคิดเชียวน๊า!
มีของไม่ดีไม่งามอยู่เพียบเลยง่า!"
------
ระหว่างนั้นเอง พวกเราก็เดินเข้าไปใกล้ป้ายรถเมล์ขึ้นเรื่อยๆ
เห็นทุกคนมารวมตัวกันแล้วแต่ไกลๆ
แล้วก็มีใครสักคนกำลังโบกไม้โบกมือมาทางนี้อยู่ด้วย
คงเป็นโทระฮิโกะไม่ผิดแน่นอน
ผมกับโคยะหันหน้ามองกัน
แล้วก็รีบย่ำเท้าไปป้ายรถเมล์ให้เร็วขึ้นเล็กน้อย
โทระฮิโกะ "มาจนได้นะ ริวตะ
กะลังหวั่นๆอยู่พอดีเลยว่าจะมาทันรึเปล่าเนี่ย"
"อะไรเล่า อย่างผมจะมาสายได้ไง
ไม่ใช่โคโนะสึเกะซะหน่อย"
เคียวจิ "ไม่หรอก กำลังคุยๆกันอยู่เลย
ว่าโคโนะสึเกะนั่นน่ะ วันนี้ไม่ได้มาสาย
ถ้างั้นแล้วริวตะจะเป็นฝ่ายมาสายซะเองรึเปล่าน่ะ"
พอได้ยินแบบนั้นแล้วหันไปมองรอบๆ
...เฮ้ย จริงด้วยอ่ะ! โคโนะสึเกะอยู่ตรงนั้นจริงๆด้วย!
"เหหหหหหห!? โกหกน่า ได้ไง!?"
ถึงตัวเองจะยังคิดอยู่เลยว่าพูดแบบนั้นออกไปได้ไง
แต่ก็ตกใจจริงๆ
เพราะในเมื่อหลังจากวันนี้ก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว
คิดว่าก็คงไม่แปลกหรอกมั้ง
โคโนะสึเกะ "หมายความว่ายังไง! ไม่ตลกไปหน่อยเหรอ!?
ชั้นเองน่ะนะ ถ้าจะทำก็ทำได้เหมือนกันแหละ!?"
โคโนะสึเกะ "วันสำคัญแบบนี้ ใครมันจะมาสายได้ลงกันเล่า!"
โทระฮิโกะ "หู้ย กล้าพูด
ทั้งที่อีตอนวันที่ริวตะกลับมานี่ มาซะโคตรสายแท้ๆ"
โคโนะสึเกะ "เรื่องนั้นก็เรื่องนั้น เรื่องนี้ก็เรื่องนี้ดิพ่อคุณ
ก็ถ้าวันนี้ยังจะมาสายอีกก็จบเห่กันพอดีอ่ะดิ?
ถึงจะไม่ใช่เรื่องช่วยไม่ได้ก็เหอะ"
ชุน "เอ จะว่าไปแล้วก็จริงอย่างที่ว่านะฮะ..."
โซทาโร่ "ช ชุนคุง บางทีเรื่องแบบนี้อย่าเออออตามน้ำไปด้วยเลยดีกว่านา"
ชิน "...แล้วถ้าทำได้
ก็ทำให้มันตลอดไปเลยจะดีกว่ามั้ย?"
จูอิจิ "แต่ ไงๆก็ เป็นแบบนี้มันก็น่าเหงาอยู่หน่อยๆล่ะนะ"
ทัตซึกิ "น่านสิน้า...
แต่เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีกอยู่ดีแหละ
คราวหน้าพวกเราไปหาบ้างก็ได้นี่นะ"
"อื้อ มาให้ได้นะ แล้วผมจะรอ"
โคโนะสึเกะ "อื้ม ถึงไม่พูดก็จะไปหาอยู่ดีแหละ
ไม่ต้องห่วงหรอก!"
"อือ กะอยู่แล้วว่าต้องพูดแบบนี้"
แล้วทุกคนก็หัวเราะด้วยกัน
และในตอนนั้นเอง
ผมก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์หนักๆเป็นเอกลักษณ์ของรถเมล์ดังมา
โทระฮิโกะ "อะ ถึงเวลาแล้วเรอะ...
...งั้นแล้วเจอกัน ริวตะ แล้วกลับมาอีกล่ะ!
เดี๋ยวคราวหน้าจะจองห้องเอาไว้ให้เลย!"
ชุน "งือ... แล้วมาหาอีกนะฮะ?
ผมก็จะรอเหมือนกันฮะ!"
ทัตซึกิ "ใช่ๆ ไงๆที่นี่ก็บ้านเกิดนายล่ะนะ
กลับมาได้ทุกเมื่อเลย!"
"ไม่เป็นไรหรอก อีกไม่นานต้องได้เจอกันอีกแน่นอน
เพราะงั้น รอผมก่อนนะ ทั้ง3คนเลย?"
จูอิจิ "แล้วดูแลตัวเองดีๆล่ะ"
ชิน "กลับไปแล้วก็รักษาสุขภาพด้วยล่ะ
อย่าให้เป็นหวัดเป็นอะไรก็แล้วกัน"
โคโนะสึเกะ "ใช่ๆๆ! ดูแลตัวเองดีๆด้วย!
เอ้อ แล้วก็กลับมาคราวหน้า อย่าลืมของฝากติดไม้ติดมือมาเยอะๆล่ะ!"
"อื้อ ขอบใจ
นั่นสินะ แล้วคราวหน้าจะเอาของมาฝากเยอะๆเลย"
เคียวจิ "แล้วจะ เขียนจดหมายไปหา
แล้วตอบกลับมาบ้างล่ะ"
โซทาโร่ "อ๊ะ ผมเขียนด้วยคน!
...แต่เขียนจดหมายเนี่ย ก็รู้สึกเขินๆหน่อยนา"
"ฮะๆๆ ก็จริงนะ
อื้ม แล้วจะตอบกลับไป แล้วนานๆทีผมจะโทรมาหาบ้าง"
ผมหันไปบอกลาทุกๆคน ทีละคนๆ
เมื่อ5ปีก่อนเอง ก็คงราวๆนี้เหมือนกัน
ข้างในหัวใจก็เริ่มรู้สึกเปล่าเปลี่ยว และคิดถึง
แต่ ยังไม่ได้ร่ำลาคนที่สำคัญที่สุดให้เสร็จเลย
โคยะ "ริวตะ"
"อื๋อ?"
โคยะ "ชั้น เป็นหนี้บุญคุณนายหลายเรื่องเลย
...ขอบใจนะ"
"ฮะๆ ไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้นหรอก
ผมเองก็ได้เรียนรู้อะไรๆตั้งหลายอย่าง ก็ถือว่าเจ๊ากันไป"
โคยะ "เหรอ งั้นเอาเป็นแบบนั้นก็แล้วกัน"
"อื้อ เอาตามนั้นแหละ"
โคยะ "อืม
...งั้นแล้วเจอกันนะ ริวตะ
แล้วชั้นจะรอเจอนายอีกครั้ง ดูแลตัวเองไว้จนถึงตอนนั้นด้วยล่ะ"
"อื้อ โคยะด้วยนะ
แล้วถ้าเกิดได้มาแสดงที่ทางนี้ขึ้นมา ก็บอกด้วยนะ?
จะไปให้ได้เลย"
โคยะ "แน่นอน ชั้นสัญญา"
แล้วรถเมล์ก็บีบแตรสั้นๆ
ดูเหมือนจะคุยกันนานเกินไปเล็กน้อย
"อ๊ะแย่ล่ะ
แล้วเจอกันนะทุกคน!
แล้วผมจะกลับมาแน่นอน!"
ผมรับสัมภาระมาจากโคยะ แล้วรีบวิ่งขึ้นรถเมล์
และมานั่งติดหน้าต่าง
พร้อมจ้องดูทุกๆคน เพื่อเก็บภาพของทุกคนเอาไว้ในใจ
รถเมล์เคลื่อนออกไปช้าๆ
และภาพของทุกๆคนทียืนโบกมือ ก็ค่อยๆเลือนหายไปข้างหลังทีละนิด
ผมหันไปมองตามเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนลับตาไป
และไม่นานนัก ทุกคนก็หายลับไปจากตาทั้งสองข้างของผม
เหลือผมเพียงคนเดียว บนรถเมล์ที่เงียบสงัด
------
ผมกลับมานั่งที่ให้เรียบร้อย แล้วถอนหายใจเล็กๆ
รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ว่าเท่านี้ วันหยุดหน้าร้อนก็จบลงแล้วสินะ
แต่ ถึงแม้หน้าร้อนนี้จะจบลง
ก็ไม่ใช่ว่ามันจะหายไป
ความทรงจำเหล่านั้น จะยังคงอยู่ที่นี่ตราบนานเท่านาน
"ใช่มั้ย โคยะ?"
ผมพึมพำออกมา และเอามือกำเสื้อตรงกลางหน้าอกไว้แน่น
ในมือนั้น มีอะไรบางอย่างแข็งๆอยู่
ตอนที่ได้เจอกันคราวหน้า เพื่อไม่ให้ถูกหัวเราะเยาะ
ผมเองก็ต้องไตร่ตรองเรื่องของตัวเองให้ดี
ว่าตอนนี้จะทำอะไร และหลังจากนี้ไปจะใช้ชีวิตยังไง
ข้างนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าก็ยังคงแผ่กว้างไปเรื่อยๆ
หนทางข้างหน้าของผมเอง
ก็คงมีตัวเลือกมากมายแผ่กว้างเช่นนี้อยู่เป็นแน่
ปลายทางของผมคือที่ไหน ตอนนี้ผมเองก็ยังไม่รู้
แต่ผมก็อยากจะรักษาและให้ความสำคัญ กับสิ่งที่เขาคนนั้นสอนผมมา ตลอดไป
เพราะฉะนั้น ผมอยากจะก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง
เพื่อให้เขาคนนั้นภาคภูมิใจในตัวผมได้ เมื่อพวกเราได้เจอกันในครั้งหน้า
...อา แต่ก็ไม่เชิงละมั้ง
ผมคิดแบบนั้น แล้วก็หยิบเอาสิ่งที่เก็บไว้อยู่ข้างในเสื้อออกมา
สิ่งที่สะท้อนอยู่ในดวงตา คือถ้อยคำแห่งสายสัมพันธ์ ที่ถูกสลักเป็นสีเงิน
We are forever with.
ไม่ใช่ครั้งหน้า
ถึงแม้จะอยู่ห่างกัน ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลานี้
...เราจะอยู่ด้วยกัน ตราบนานเท่านาน
คุณภาพ เกินคำว่าของฟรียิ่งนัก T__T
Ps. ทำใจนิดนึง กับทักษะHigh Speed Translating -__-"
ตอนสุดท้ายทีไรปั่นแหลกทุกที
ไม่ต้องห่วงหรอก....เกลียดเกมนี้ตรงที่ สุดท้ายแล้วทุกรูทมันก็ต้องแยกจากกันนี่แหละ
เดี๋ยวซักวันก็กลับมาเจอกัน
Warrock- Moderators
- Title : Ryuusei no Rockman
จำนวนข้อความ : 37
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : Meteor G
Gender :
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็อ่านได้ไม่ติดขัดอยู่ดีนั้นแหละครับ ขอบคุณที่แปลให้อ่านจนถึงวันสุดท้ายครับพี่บี 'w'
( ´_ゝ`)......................
Akabane พิมพ์ว่า:ไม่ต้องห่วงหรอก
เดี๋ยวซักวันก็กลับมาเจอกันแล้วก็แต่งงานสร้างครอบครัวและอาศัยอยู่ด้วยกันตลอดไปเองนั่นแหละ
( ´_ゝ`)......................
Rougetsu- Rookie
- Title : โง่
จำนวนข้อความ : 21
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : เงามืดข้างหลังเจ้า
Gender :
ไม่ชอบการจากกันแต่ต้องทำใจ ยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี
Akabane- Soldier
- Title : ภรรยาของโคยะ
จำนวนข้อความ : 76
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 5
ที่อยู่ : หมู่บ้านมินาซาโตะ
Gender :
ของโคยะ
ส่วนอันนี้ของตัวเอง
- Spoiler:
- เกิดวันที่ 2 :ทำนายว่า : ไม่ใช่คนโลเลต้องคอยทำตามเพื่อน
แต่เป็นคนที่ต้องการให้เพื่อน(หรือคนรัก) ยอมรับว่าสิ่งที่ทำไปนั้นถูกต้องแล้ว ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้ว่าทำถูกต้องแล้วแต่ก็อยากให้มีคนมาบอกว่าทำถูกแล้ว สิ่งที่ทำอยู่นั้นดีแล้ว เป็นคนที่ฉลาด สามารถหยิบฉวยประโยชน์จากคำแนะนำหรือข้อวิพากษ์วิจารณ์ของเพื่อน นำมาประสมประสาน ให้เกิดผลดีแก่งานอย่างเต็มที่ เวลาทำงานจะคิดแต่เพียงว่า เพื่อนคนใดจะได้ประโยชน์อันใดบ้างแทนที่จะคิดถึงตัวเองก่อน
คนที่มีเพื่อนเกิดวันที่2มักได้การเกื้อกูลเป็นอย่างดี โดยปกติแล้วเป็นคนเรียบร้อย อ่อนหวาน ไม่ชอบขัดใจใครและพร้อมที่จะคบหาผู้คน(เพราะอยากมีเพื่อนมากอยู่แล้ว)แต่มีข้อเสียจะเปลี่ยนแปลงง่าย ใครทำอะไรขัดใจหรือความรู้สึกไม่ได้เลย จะเกิดความน้อยใจ หรือโกรธวู่วามขึ้นมาทันที เมื่อเวลาอารมณ์ดีจะคอยคลอเคลียเหมือนแมวเชื่องๆ แต่อย่าทำให้ผิดใจเชียว
สิ่งที่คนที่เกิดวันที่2กลัวมากที่สุด คือความเหงา การต้องอยู่คนเดียวคิดคนเดียวทำคนเดียว บางทีแม้จะอยู่ท่ามกลางเพื่อนก็ยังแอบนึกไปว่าเพื่อนไม่ไห้ความสนใจ ถ้าเพื่อนของท่าน เกิดวันที่2ก็อย่าแปลกใจเลยที่จะเห็นว่าเพื่อนงอนเก่งขี้หึงและบางทีก็เจ้าอารมณ์เพราะนั่นเป็นเรื่องธรรมดา แต่เขาหรือเธอก็เป็นเพื่อนที่รักท่านมาก เพราะคนที่เกิดวันที่2 ชอบคบคน ...เค้าจะวนเวียนอยู่แต่กับเพื่อนเท่านั้น
ส่วนอันนี้ของตัวเอง
- Spoiler:
- คนเกิดวันที่28เป็นคนที่มีความสุขกับชีวิตที่ไม่เคร่งครัด
หลักเกณฑ์หรือกำหนดการต่างๆของชีวิต มิได้มีความสำคัญแก่ชีวิตมากนัก ชีวิตของคนเกิดวันที่28จึงค่อนข้างเป็น ชีวิตที่ตามสบาย คนเกิดวันนี้เป็นคนมีจิตใจอ่อนโยน สงสารคนง่ายรักคนง่าย ไว้ใจคนง่าย ชอบความสะดวก สบายและชอบอำนวยความสะดวก ให้กับเพื่อนหรือคนรัก เป็นคนที่รักใครๆและอยากให้ใครๆรัก อยาก ให้ทุกคนรักกันและอยาก ให้เพื่อนๆรักกันอย่างมีความสุขดังนั้นความทุกข์ของคนเกิดวันที่28 จึงมักเกิดจากการที่เพื่อน ของเขาเกิดทะเลาะกันเอง เขาจะรู้สึกโชคร้ายที่สุดเมื่อถูกเพื่อนหลอกลวง
เพื่อน เป็นคำที่มี ความหมายที่สุดสำหรับคนเกิดวันที่28 เพราะคนเกิดวันนี้ขี้เหงา และอยู่คนเดียวไม่ได้เด็ดขาด ต้องมีเพื่อนชีวิตจึงจะเป็นสุข ท่านจึงพบคนเกิดวันนี้เริงร่าอยู่ในหมู่เพื่อนเสมอๆ มิใช่น้อยเลย ที่ถึงแม้จะแต่งงานมี ครอบครัวแล้วก็ยังแบ่งเวลาให้เพื่อนมากกว่าครอบครัวตัวเอง ถ้าคู่ครอง ไม่เข้าใจกันก็ถึงกับโกรธกันก็บ่อยไป แต่ อย่างไรก็ตามแม้คนเกิดวันนี้จะรักเพื่อนและให้ความ สำคัญกับเพื่อนมาก แต่ก็จะตัดสินใจเรื่องสำคัญๆด้วยตัวเอง เสมอ รักเพื่อน แต่ไม่ยอมให้เพื่อน มีอิทธิพลเหนือตน
ลักษณะที่ขัดแย้งกันของคนเกิดวันที่28 จะพบได้ในเรื่องความดื้อรั้น คนเกิดวันนี้เป็นคนรักเพื่อนเป็นคนสนุกสนานมีอารมณ์ขันแต่มักดื้อดึงอย่างไม่มีใครเทียบ ถ้าหากเขาหรือเธอคิดจะดื้อขึ้นมา คนเกิดวันนี้แม้ว่าจะเป็น คนสะเทือนใจได้ง่าย ใจอ่อนกับ เหตุการณ์ซึ่งแม้จะมิได้เกิดขึ้นกับตัวเองก็ตาม แต่คนเกิดวันนี้ก็เป็นคนกล้าที่จะพูด และทำ เพื่อป้องกันสิทธิของตัวเองและผู้อื่นอย่างเต็มที่เมื่อถึงความจำเป็น ดังนั้น บางทีท่านจึงอาจแปลกใจ ที่เพื่อน ผู้ดูเหมือนเป็นคนตามสบายเกิดเอาจริงเอาจังขึ้นมาในเมื่อพบเห็นการรังแกหรือถูกรังแก
จุดอ่อนของคนเกิดวันที่28ก็อยู่ตรงที่ว่าปกติแล้วเป็นคนไม่เคร่งครัดอันใด ปล่อยชีวิตไปเรื่อยๆ ตามสบาย แต่เมื่อมีอะไร มากระทบกระเทือนใจแล้วมักวู่วามทำให้ความสุขน้อยลงไป จนกว่า จะรู้จักระงับและหาทางระบายออกที่นุ่มนวลขึ้น ถ้าท่านมีเพื่อนเกิดวันนี้ขยับเข้าใกล้เขาอีกนิด เพราะคนเกิดวันนี้อยู่คนเดียวไม่ได้เด็ดขาด ถ้าขาดเพื่อนแล้วจะรู้สึกว้าเหว่ ที่สุด
Rougetsu- Rookie
- Title : โง่
จำนวนข้อความ : 21
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : เงามืดข้างหลังเจ้า
Gender :
เงียบหายนาน น้ำท่วมกันรึยังครับ
Akabane- Soldier
- Title : ภรรยาของโคยะ
จำนวนข้อความ : 76
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 5
ที่อยู่ : หมู่บ้านมินาซาโตะ
Gender :
หนีน้ำมาอยู่ชลฯ -w-"
Edit : เคะ95%…เคะ95%…เคะ95%…
…แล้วโคยะจะเมะกี่%กันนะ…
Edit : เคะ95%…เคะ95%…เคะ95%…
…แล้วโคยะจะเมะกี่%กันนะ…
MaNETsu- Rookie
- Title : ...Cursed Character...
จำนวนข้อความ : 36
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : แถวๆ Guild Camp
เผลอรีสกิลหมาให้เป็น พาลาดินเพียวๆ...
ท่าทางจะเวล 6/2 ลำบากแหงๆ
ใครมีทริคอะไรบ้างมั้ย? ; 3 ;)
g ไม่พอซื้อรีสกิลแล้ว ราคาเพิ่มเยอะเกิน
ท่าทางจะเวล 6/2 ลำบากแหงๆ
ใครมีทริคอะไรบ้างมั้ย? ; 3 ;)
g ไม่พอซื้อรีสกิลแล้ว ราคาเพิ่มเยอะเกิน
bulbabenz- Soldier
- Title : กวิ้นกวิ้น
จำนวนข้อความ : 56
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 4
Gender :
6/2 ไม่ลำบากหร้อก ใช้แค่ฟันธรรมดาก็เกินกิน
ที่จริง 6/2 ยังไงก็เวลได้อยู่แ้ลวหนิทั่น ไม่มีอะไรให้ลำบาก(?)
ที่จริง 6/2 ยังไงก็เวลได้อยู่แ้ลวหนิทั่น ไม่มีอะไรให้ลำบาก(?)
Rougetsu- Rookie
- Title : โง่
จำนวนข้อความ : 21
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : เงามืดข้างหลังเจ้า
Gender :
กำลังรอชะตาน้ำท่วมอยู่ประมาณกรุงเทพชั้นใน ;;;
(ท่าโพสก่าแฟ35เสื่อมมากอ่ะ.. ไม่ชอบเลย)
edit: happy halloween ครับ
(ท่าโพสก่าแฟ35เสื่อมมากอ่ะ.. ไม่ชอบเลย)
edit: happy halloween ครับ
Deus ex Machina- Soldier
- Title : หล่อที่ใจ ใช่ที่ดาวแดง!
จำนวนข้อความ : 59
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : ความหล่ออยู่เหนือหัวกิลด์
Gender :
อินี่ลืมลิงค์บอร์ดนี้แหละ *แทะชีสเค้ก*
Akabane- Soldier
- Title : ภรรยาของโคยะ
จำนวนข้อความ : 76
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 5
ที่อยู่ : หมู่บ้านมินาซาโตะ
Gender :
ปวดตับยิ่งกว่าดูมาโดกะอีกfushigidane พิมพ์ว่า:SKIP ข้ามเนื้อเรื่องเป็นระบบ "ที่จะไม่มีทางทำอย่างเด็ดขาด" แม้ว่าเกมจะย้อนรอยกลับมาเล่นซ้ำได้เรื่อยๆทำให้วนเนื้อเรื่องจนน่าเบื่อ แต่เราอยากให้เนื้อเรื่องดำเนินตามที่จะเป็น เหมือนกับเหตุการณ์จริงที่ไม่สามารถกดข้ามสิ่งต่างๆได้แม้ว่าเราจะไม่ชอบในสิ่งนั้นก็ตาม
อาร์ตตัวพ่อเลยทีเดียว BB
แถมยังมีงอนใส่ บอกจะไม่ตอบอีกแล้วด้วยนะ
Satoshi- Rookie
- Title : จอมทัพหมาป่าอสูร
จำนวนข้อความ : 18
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : เผชิญหน้าตัวเองอีกคน
Gender :
กลับมาแล้ว
ถึงจะดูร้าง-ร้างโคตรๆก็ตาม
มาโม้ว่า จะลบตัวอื่นเล่นใหม่ล่ะนะ ถ้าเวล 62...
ถึงจะดูร้าง-ร้างโคตรๆก็ตาม
มาโม้ว่า จะลบตัวอื่นเล่นใหม่ล่ะนะ ถ้าเวล 62...
bluewind- Soldier
- Title : สมาชิกกิลด์ที่ pvp กากส์ที่สุด
จำนวนข้อความ : 81
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 0
ที่อยู่ : ใต้ร่มเงาต้นแครอทในแคมป์กิลด์
Gender :
bulbabenz- Soldier
- Title : กวิ้นกวิ้น
จำนวนข้อความ : 56
พลังน้ำใจสัตว์หาง : 4
Gender :
ยังมีแง้ม ๆ โผล่มาบ้างบางโพสแฮะ 'w'
เดี๋ยวใช้เป็นฐานทำ9/6 หน่อย คงยังพอได้ หุหุ
รำคาญโฆษณาบรรลัยมาก มีงี้มาตอนไหนนะ เปลี่ยนหน้าทีมาทีตลอดเลย-*-
เดี๋ยวใช้เป็นฐานทำ9/6 หน่อย คงยังพอได้ หุหุ
รำคาญโฆษณาบรรลัยมาก มีงี้มาตอนไหนนะ เปลี่ยนหน้าทีมาทีตลอดเลย-*-
|
|